Part II "Mieszkanie"

- A więc… Co studiujesz? – byliśmy na zewnątrz, a wokół kłębiło się mnóstwo dziennikarzy.

- Aktorstwo – uśmiechnęłam się lekko. – Zawsze o tym marzyłam.

- Pamiętam. – Zaskakujące, z jaką łatwością przychodzi ludziom kłamać.

- A ty… Sława, fani, koncerty. Twoje marzenia się spełniły. To najlepszy dowód, że moje też mogą.

Uśmiechnął się.

- Nigdy nie wątpiłem w twoje marzenia.

- Wiem.

Pokiwał głową.

- Cieszę się, że mogliśmy się spotkać.

- Ja też – uśmiechnęłam się.

- Może umówimy się jeszcze kiedyś? – po raz pierwszy spojrzał mi w oczy.

- Czemu nie? Dam ci swój numer.

Zaczęłam grzebać w torebce, dopóki nie wyciągnęłam z niej czarnego markera. Złapałam chłopaka za rękę i zaczęłam po niej bazgrać.

- Rozczytasz się?

Spojrzał na swoją dłoń i się roześmiał.

- Tak. Raczej tak.

Ten śmiech wydawał mi się szczery. Ale kto go tam wie? Może on też ma jakieś zdolności aktorskie?

- To ja lecę, bo się spóźnię. Pa.

Wprawdzie nie wiem, na co miałabym się spóźnić, ale…

- Pa.

Odwróciłam się i poszłam w stronę adresu zapisanego na karteczce.

Przedstawienie skończone.

Jakoś w połowie drogi usłyszałam za sobą czyjś głos:
- Przepraszam bardzo! Pani Allyson Boyle?

Odwróciłam się i ujrzałam za sobą kobietę w średnim wieku z notatnikiem w ręku.

- Tak to ja.

- Skąd zna pani Liam’a Peyne’a?
- Och – nie spodziewałam się aż tak szybko takich pytań. – Znamy się jeszcze sprzed czasów X-Factora. Przed chwilą się spotkaliśmy.

- Tak wiem. – Zaczęła notować coś w swoim notatniczku. – To tyle. Dziękuję.

Uśmiechnęłam się i poszłam dalej.

Stałam pod drzwiami wskazanenego mi mieszkania, wzięłam głęboki oddech i zapukałam. Drzwi otworzył chłopak, na oko dwudziestopięcioletni, w kolorowych spodniach, białej koszuli i  neonowej chustce.

-Boyle?

Pokiwałam głową, a on zaprosił mnie do środka.

- A więc tak, to twoje nowe mieszkanie – wsadził mi do ręki klucze. – Większość twoich rzeczy z akademika została tu przeniesiona i ogólnie kupiliśmy ci nowe ubrania, i to tyle ja spadam.

Wyszedł.

Stałam w przedpokoju, w którym znajdowało się ogromne lustro. Zerknęłam do niego.

Nie czuję się jakoś specjalnie piękna. Mam długie, brązowe, lekko kręcone włosy, zielone oczy, mały nosek i bladoróżowe usta. Jestem szczupła i zadowolona ze swojej figury.

Przeszłam przez przedpokój i znalazłam się w salonie.

Usiadłam na swojej nowej kanapie w swoim nowym domu. Przełknęłam ślinę. To nie mogło skończyć się dobrze.



***

Tak, wiem - strasznie krótkie. Ale jeżeli się zmobilizujecie i będą co najmniej 3 komentarze to następny rozdział pojawi się już jutro i będzie o wiele dłuższy i ciekawszy od tego! ^^

Podoba się? :D
CZYTASZ=KOMENTUJESZ