Imagin "Coś kończy się, żeby coś mogło trwać" Part X

Szybko wyciągam komórke i wybieram numer do [t.i]. Odbiera dopiero po czwartym sygnale:

- Halo?

- [t.i]! Dzięki bogu. Kamień z serca. Gdzie ty jesteś?

- Gdzieś. – Czy ona zawsze musi się tak ze mną drażnić?

- A tak konkretniej…?

- A tak konkretniej w wesołym miasteczku.

- Co?!

- Słyszałeś.

- [t.i] jest pierwsza w nocy! Co ty do cholery tam robisz?!

- Nie krzycz na mnie.

- Przepraszam. Ja po prostu się o ciebie martwie.

- Poradze sobie –wzdycha.

- Po co tam poszłaś? – pytam spokojnie.

- Miałam ochote na wate cukrową.

- Dobra. W jakim wesołym miasteczku jesteś?

- W najbliższym.

- Czyli jakim? –Wzdycha.

- W tym gdzie się poznaliśmy.

- Och –wyrywa mi się na wspomnienie tamtej chwili.

- Ale ja sobie świetnie poradze sama –próbuje mnie przekonać –Mam metro i autobusy…

- Nie ma mowy –przerywam jej –Będę za 10 minut.

- No to pa.

- Na razie.

>w wesołym miasteczku<

Gdzie on jest? Krąże już tu od dziesięciu minut i nigdzie nie widze [t.i]. A jak coś jej się stało? Jej i dziecku? Mojemu dziecku. Myśl, że zostane ojcem troche mnie przeraża. Fakt, planowałem mieć dzieci, ale nie w wieku dziewiętnastu lat. Domyślam się, że dla [t.i] to też nie jest spełnienie marzeń, ale co ma robić. I jeszcze ta trudna sytuacja w naszym związku. Co ja gadam, przecież nasz związek nie istnieje. Strasznie to wszystko skomplikowane. Mam nadzieje, że się zejdziemy, bo jak inaczej? Jakoś sobie tego nie wyobrażam: ja zabieram dziecko na weekendy, a [t.i] zajmuje się nim przez reszte tygodnia? To nie byłoby dobre, ani dla nas, ani dla bobaska. Wzdycham zmęczony swoimi myslami.

I wtedy ją zauważam. Stoi obok niskiego mężczyzny sprzedającego wate cukrową i wesoło z nim gawędzi. Gdy mnie zauważa, gestem pokazuje, żebym do nich podszedł. Robie, jak każe.

- Hej –wita się ze mną.

- Cześć –uśmiecham się.

- Harry to jest Roger. Roger to jest Harry. –przedstawia nas sobie.

- Miło mi –podaję ręke mężczyźnie przy stoisku.

- Mi również –odpowiada –Czy my się gdzieś nie widzieliśmy?

- Nie, raczej nie.

- Przykro mi, Roger –odzywa się [t.i] – Ale musimy już iść. Na razie.

- Do zobaczenia. –odpowiada Roger. Łapię dziewczyne za ręke i razem idziemy w kierunku mojego samochodu.

- Nie musisz mnie trzymać za ręke –mówi po chwili.

- Nie chce, żebyś mi się zgubiła –odpowiadam. Dziewczyna wzdycha, ale nic więcej nie mówi. Kilka minut później jesteśmy już przy aucie. Otwieram jej drzwi, a ona wsiada do auta i zapina pasy. Sam robie to samo, a po chwili jesteśmy już w drodze.

- Mogłaś mi chociaz powiedzieć, że wychodzisz – mówię zatroskanym glosem.

- Nie chciałam cię budzić –wzdycha.

- Powinnaś to zrobić. Już chciałem dzwonić na policje.

- Nie przesadzaj. Poza tym nie musze ci się ze wszystkiego tłumaczyc nie jesteś moim … - nagle zacina się, jakby nie mogła dokończyć zdania, bojąc się mojej reakcji.

- Chłopakiem? –pytam ze smutkiem w głosie.

- Ojcem. Chciałam powiedzieć ojcem. – Kłamie. Już ja dobrze wiem, co chciała powiedzieć. Dalej jedziemy w ciszy.

Gdy stajemy pod jej domem, zauważam, że dziewczyna zasnęła. Wygląda tak słodko i niewinnie. W tym momencie nic nie wskazuje na to, że jest nieobliczalną wariatką. Uśmiecham się na wspomnienie tych wszystkich chwil z nią spędzonych.

Wysiadam z auta i wyciągam z niego spiącą [t.i]. Niosąc ją na rekach, mając ją tak blisko siebie, czuję się szczęśliwy. Po małych trudnościach z przekręceniem kluczyka w drzwiach, wchodzę do jej mieszkania. Po chwili dziewczyna lezy już w swoim łóżku, szczelnie owinięta kołdrą.

***

Bardzo, bardzo was przepraszam, że dopiero dzisiaj dodałam nowy rozdział i że jest taki krótki i w ogóle moim zdaniem beznadziejny, ale ostatnio nie mam ani czasu ani weny. Z tego też powodu nie potraafie powiedzieć kiedy będzie next :C

CZYTASZ=KOMENTUJESZ