Imagin "Coś kończy się, żeby coś mogło trwać" Part XI

Obudziłam się, czując czyjąś rękę na swojej talii. Harry. Przypomniałam sobie cały wczorajszy wieczór i stwierdziłam, że musiałam zasnąć w drodze powrotnej do domu. Spojrzałam na zegarek – 9.15. Wstałam i po cichu wyszłam z sypialni, kierując się do kuchni. Tam zrobiłam na śniadanie pyszne naleśniki. Stojąc przy blacie, poczułam, że ktos przytula mnie od tyłu.

- Harry – syknęłam ostrzegawczo. Nie byłam jeszcze gotowa.

- Przepraszam – pocałował mnie w policzek i usiadł przy stole.

- Jak się spało? – spytałam, chcąc szybko zmienić temat.

- Znakomicie, bo z tobą – usłyszałam w odpowiedzi.

- Cieszę się – podałam mu talerz i usiadłam obok niego. Patrzyłam jak je. Po chwili podniósł głowę i spojrzał na mnie.

- Ty nie jesz?

- Już jadłam – uśmiechnęłam się, gdy chłopak wracał do jedzenia.

Kiedy skończył, spojrzał na mnie tymi swoimi pięknymi, zielonymi oczyma i szepnął:

- [t.i], proszę, wróćmy do siebie.

- Nie wiem – zmarszczyłam brwi. – Daj mi trochę czasu.

- Ile? – zapytał łagodnie.

- Parę dni – odpowiedziałam, na co on pokiwał ze zrozumieniem głową. Zerknął na zegarek.

- Muszę już iść.

- Ok. – uśmiechnęłam się lekko. Pocałował mnie w policzek w wyszedł.

>parę dni później<

Zdecydowałam, że dam Harremu jeszcze jedną szansę. Może i jestem głupia, ale tak postanowiłam. Idę właśnie do jego domu, aby mu to oznajmić, gdy nagle dzwoni mój telefon. Patrzę na wyświetlacz. Liam.

- Cześć Li.

- Hej. Gdzie jesteś?

- Idę do Harrego. Muszę z nim pogadać.

- [t.i] nie idź tam!

- Co? Czemu?

- Po prostu nie idź. Proszę.

- Liam…

- Posłuchaj mnie chociaż.

- Słucham.

- Nie idź tam. To może się źle skończyć. Naprawdę. Uwierz mi.

- Liam! O co chodzi?!

- [t.i]. Nie mogę… Naprawdę… Nie chcę, żebyś cierpiała.

- Liam, nie wiem o co ci chodzi także NARA.
Rozłączyłam się. Wkurzył mnie. O co mu może chodzić? Nie wiem. Niezrażona, nadal idę do domu Hazzy. Po chwili jestem już pod drzwiami. Otwieram je, swoimi starymi kluczami, które zapomniałam oddać Stylesowi. Po cichu wchodzę do sypialni i co widzę? Harrego z jakąś laską! Chyba nie muszę mówić, co robią.

„[t.i] nie idź tam!”
” Po prostu nie idź. Proszę”

„Nie idź tam. To może się źle skończyć. Naprawdę. Uwierz mi.”

„… Nie chcę, żebyś cierpiała.”
Liam miał rację. Mogłam go posłuchać. Powoli wycofuję się z pokoju, czując łzy na policzkach. Są tak zajęci sobą, że nawet mnie nie zauważyli.

Biegnę do swojego mieszkania, czując coraz większą złość. A ja głupia myślałam, że mu naprawdę zalezy! Głupia i naiwna – oto jaka jestem.

Wchodze do swojego mieszkania i zaczynam pakować swoje rzeczy. Muszę z tym skończyć. Muszę się od nich wszystkich odciąć. Muszę zacząć wszystko od nowa. Wszystko. Trudno, sama wychowam dziecko. Dam radę jestem silna. Zaczynam przeglądać notatnik z miejscami zamieszkania moich krewnych i znajomych. Moje spojrzenie pada na ostatni adres.
Ciocia Emma – NEW YORK.

 ***

Może być? Wiem, że trochę krótkie, ale mam nadzieję, że się podoba ;) Next jutro :D Muszę Wam wynagrodzić te dni zapomnienia ;P

CZYTASZ=KOMENTUJESZ